معارف حدیث

«تَمَامُ‏ الْحَجِ‏ لِقَاءُ الْإِمَام (کافی، ج4، ص549)،

«مَثَلُ‏ الْإِمَامِ‏ مَثَلُ‏ الْکَعْبَةِ إِذْ تُؤْتَى وَ لَا تَأْتِی‏؛ مَثل امام، مَثل کعبه است که مردم باید سوی او روند نه او سوی مردم». (اثبات الهدی، ج2، ص181).

توجه به دو روایت بالا نشان می‌دهد که انسان برای رسیدن به توحید باید درِ خانة ولایت را بکوبد و از دهان ولیّ خدا راه تقرب به حق را بشنود.

حجّ بیت‌الله برای پالایش روح از زنگارهای دنیای مادی و حضور در حریم امن الهی و تجربة خداگونه شدن است، تجربه‌ای که انسان در پرتو آن یک‌گام به خلیفةاللهی نزدیک می‌شود. توصیة اسلام برای درک خدا این است که  به امام متوسل شد و در سایة ولیّ مطلق الهی که به حق خلیفة الهی است، این امر محقق شود. در حقیقت تنها راه رسیدن به نهایت کمال انسانی، حضور در خانة ولایت است.

روایت دوم با بیانی کامل‌تر و مطمئن‌تر و خیلی ظریف، جایگاه ولایت را نشان می‌دهد و عرصه را بر مدعیان تنگ می‎کند. مدعیانی که کعبه را به استقبال خویش می‌بینند و خود را به دروغ، ولیّ معرفی می‌نمایند.

در این روایت، ولیّ خدا کسی است که انسان برای درک حضرت حق باید به خانة او رفت‌وآمد کند و معارف را فقط از او بیاموزد و خود و اعتقاداتش را بیمه نماید. انسان هرگاه از مسیر اولیاء الهی، یعنی حضرات معصومین علیهم‌السلام منحرف شد، راه خطا را پیمود و اخوک الشیطان و سامریّ امت لقب گرفت. سقیفه و عاشورا، جمل و صفین و نهروان، حتی پیشنهاد ولایت‌عهدی به امام رضا علیه‌السلام، محصول جهل به ولایت حضرات معصومین علیهم‌السلام و دوری از معارف ناب نبوی است؛ محصولی که جز بیماری جسم و روح، تحفة دیگری برای بشر نداشته است.

آن‌چه از این دو روایت به دست می‌اید، امنیت خانة ولیّ‌است، خانه‌ای که حضرت ختمی‌مرتبت صلی‌الله‌علیه‌وآله، نشانی‌اش را پیش از این در حدیث ثقلین و به تواتر به مسلمانان داده بود، که اگر در آن خانه را می‌کوفتند و از صاحبِ خانه، نشانی دوست را می‌خواستند بی‌شک امروز جهان پاک‌تری داشتیم. اما دریغ که در را نکوفتند بلکه سوزاندند و صاحبِ خانه را عزادار محسن و ولایت غصب‌شده نمودند.